"Hallo, ik ben Kato (7jaar). Op mijn 3 jaar kreeg ik de diagnose autisme en een spraakstoornis. Toen ik een baby was huilde ik dag en nacht, ik speelde nooit en was alleen maar tevreden als mama met mijn wipper schommelde. Ik wou ook amper eten. Uiteindelijk werk ik verschillende keren opgenomen om te leren eten. Ik was 6 maanden oud toen ik van een fles leerde drinken, de eerste gemixte voeding at ik op mijn 18 maanden en pas rond mijn 2,5 jaar at ik de eerste keer een brokje. Zelfs nu op mijn 7 jaar eet ik enkel fruit, rauwe wortel, brood, kip en frietjes en shht ook chips. Ook praten ging heel moeilijk. Ondertussen kan ik goed praten, maar wel met een “Hollands” accentje.

Tot halverwege de 3 de kleuterklas zat ik nog in een gewone school, maar ’s avonds als ik thuiskwam ontplofte in mijn hoofd een kleine bom. Ik gooide met messen en wenste mijn mama de lelijkste dingen toe. 3 keer per week ging ik naar een revalidatiecentrum. Daar kreeg ik logo, spelbegeleiding en ergotherapie. School werd steeds moeilijker. De drukte werd mij teveel. Uiteindelijk ging ik vorig jaar na de paasvakantie naar een speciaal klein schooltje met enkel kindjes met autisme. Ik moet hiervoor wel 1.5u op de bus zitten, zowel ’s morgens als ’s avonds. Gelukkig komt mijn mama of papa mij 2 keer per week brengen en halen. Ondertussen zit ik in de oranje klas. En leer ik lezen en schrijven. Ik draag vaak een hoofdtelefoon omdat mijn oortjes super gevoelig zijn en ik bang ben van harde geluiden, daardoor durf ik niet naar drukke plaatsen. Mijn kousen draag ik altijd binnenstebuiten want ik hou niet van de naden. Kleren die kriebelen wil ik ook niet dragen. Ik wil altijd winnen en begrijp moeilijk spelregels of dat ik mijn beurt moet afwachten. Ik hou veel van dansen. Maar vooral van tekenen en knutselen. Uren aan een stuk maak ik de mooiste tekeningen. Vooral regenbogen en eenhoorns. Ook strijkkralen vind ik super leuk. Ik mis mijn vriendje Milo heel hard, met hem kon ik spelen en we begrepen elkaar. Ik neem knuffel dino Milo en Miloman overal mee naartoe. Zo reist hij altijd met mij mee en ben ik minder bang. En zijn liefde voor dieren heb ik ook, hetzij voor iets minder exotische exemplaren. Ik heb een poes Robbedoes en mijn hulphond Boris die overal met mij meegaat. Momenteel sta ik op de wachtlijst (al bijna 4jaar!) voor thuisbegeleiding. Zo kunnen mijn mama, papa en mijn broer en zusjes ook eens hun hart luchten want ook zij hebben het niet makkelijk. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar ik hoop om later een mama te worden, kapster of een eenhoorn. Hou van mij zoals ik ben, uniek en helemaal Kato dan vind je de weg naar mijn hartje."